Бір өлең – бір әлем
Тауларды сонша сағынады адам,
Аласарғанда көңілі.
Қуанышта да жабығады адам,
Болмаса таудай серігі.
Болған-ды ерлер бір өзі – бір ел,
Даладай байтақ кеңдігі.
Өзімен бірақ бірге өмір сүрер,
Оның да сондай шер-мұңы.
Дирмен-дәуір өткенде жаншып,
Ұсақталмаған ірілік!
Жүректі салқын жалындай шарпып,
Келмейді ә көрден тіріліп!
Қылдан да нәзік көңілдің жібін,
Қиын сәттерде үзбеген.
Жазбай танитын жаныңның мұңын,
Жалғыз-ақ адам іздегем.
Ұларбек НҰРҒАЛЫМҰЛЫ.
