Нұрғали ОРАЗ,
жазушы,
Халықаралық «Алаш»
әдеби сыйлығының лауреаты
…Ахат аға – ісіне ұқыпты, әрдайым жинақы жүретін, жылдам сөйлеп, тез қимылдайтын кісі.
Бірде астанадан телефон шалған бір досыммен жағдай сұрасып жатқанымда әдеттегісінше тез-тез адымдап Ахат аға кабинетке кіріп келді. Төрағаны көргенде, қызмет этикасына сай қолымдағы трубка өз тұғырына қонуға бейімделе бергенін көріп, ол кісі:
– Жо-жоқ, – деді басын шайқап. – Сөйлесе бер. Айтайын дегенім бір-ақ ауыз сөз.
Сөйтті де, журналдың таралымына байланысты бір мекемеге хабарласу керек екенін ескертіп, шығып кетті.
Сонсоң біздің телефондағы әңгімеміз үзілмей, жалғасын тауып кете барды. Досым екеуміз екі қаланың жаңалықтарын бір-бірімізге айтып бітеміз дегенше арада тағы біраз уақыт өтті.
Кенет есік ашылып, Ахаң сол баяғысынша аяғын жылдам басып ішке кіріп келе жатты. Телефон тұтқасын алақаныммен жауып, ол кісі енді не айтар екен деп мойын бұрғаным сол екен:
– Сөйлесе бер, сөйлесе бер, – деді Ахаң қолымен ымдап. – Айтайын дегенім бір-ақ ауыз сөз ғой баяғы. Жаңағы жерге, Нұрғалижан, редакцияның атынан өзім хабарласып қойдым. Сен енді, оған әуре болмай-ақ, шымкентшелеп айтқанда, телефонмен беймарал сөйлесе берсең болады.
Сөйтті де, бөлмеден тез шыға жөнелді. Іштей «Қап, Ахаңнан ыңғайсыз болды-ау» деп, телефонның ар жағындағы досыммен жылдам қоштастым да, «енді ол кісінің кабинетіне барып, кешірім сұрап шықпасам болмас» деген оймен есікке қарай ұмтылдым.
– Иә, кел, – деп Ахаң жымиып, көңілді қарсы алды.
– Аға, айып етпеңіз, – дедім мен де езу тартқан болып. – Жаңа астанадан бір досым хабарласып қалып…
– Білем, білем, – деді басын шұлғып. – Кел, отыр. Саған бір қызық әңгіме айтайын. Мен өзі, жалпы қандай жұмысты болса да тездетіп әрі тыңғылықты етіп орындауға тырысамын. Сондықтан көп күтіп отыруға шыдамым жетпей, өзім араласып кетемін. Баяғыда «Жұлдыз» журналында бірге қызмет істеген бір қаламгер інім: «Ахаң тапсырған жұмысты орындауға асықпаңдар, жігіттер. Аз-маз күтіп отырсаңдар, о кісінің өзі-ақ атқарып тастайды», – деп айтады екен.
Ахаң осыны айтты да, қарқылдап бір күліп алды. Содан соң:
– Әне, Нұрғалижан, бұл ағаңның әдеті осындай, – деп қойды.
Маған Ахат ағаның кейбір бастықтар сияқты кекірейіп, кез келген ұсақ-түйекке шүйліге кетпейтін кеңдігі, алдына барған кісімен ашық-жарқын сөйлесетін мінезі ұнады. Әрі өз әкеммен жасты кісінің жан дүниесінде сонау бір бала кездегі тазалықтың, өмірге деген құштарлықтың сәуле шашып тұратынын іштей аңдап қалғандай болдым…
