Менің жылтырап киініп, жарқырап тұрған кескінімді көрген жүргізуші ағай таксидің есігі ашылған бетте әңгімеге бейім екенін байқатты. Кеше ғана сатып алған джинсы шалбарымның тізесі шығып кетпесін деп сақтанып, балағын балтырыма дейін түріп, маған дейін отырған кісі шалқайтып кеткен орындыққа құлай кеттім.
– Қазіргі студенттер бай. Таксимен жүреді. Қымбат киім киеді, – деді шопыр. Көлік орнынан қозғалғанда, «Ременьді таға сал. Штраф төлеп жүрмейік…» дегенді қосты. Мен сол сәтте су жаңа жейдемді былғап алмайын деп, белдікті асқан ептілікпен құлаштай созып, қыстырғышқа қондырдым. Шаң-шаң секілді. Май-май сияқты.
Бұрынғылардай емес, жағдайымыз жақсы. Думанды кештерге барарда жатақханадағы тәуір киімдерді таңдап жүрмейміз. Өзіміздің шағын «гардеробымыздан» бір ауыстырып киюге жарайтын шүберектер табылады. Ағайдың сөзіне жымиып жауап бердім. Келісіп отырғанымды ұқтырып. Жетер жеріме жеткенше әртүрлі әңгіме айтып үлгерді ол. Жастық шағынан көп сыр шертті. Есте қалғаны шамалы. Тек менің гүл сататын дүкеннің жанынан түсетінімді білгенде айтқаны әлі құлағымда сайрап тұр.
– Ә-ә! Қызбен кездесуге бара жатсың ба?!, – дегендегі қутыңдай күлгені көз алдымда. – Жастар жата ма, ей, дұрыс-дұрыс, – дегені де қолтығымды қытықтап жіберген.
– Үйленейін деп жүрген қызым, ағатай. Бүгін ауылына барады. Шығарып салуға келдім, – дедім.
– Иә-ә-ә, – деді серігім дауысын созып. – Үйленетін қызың болғаны дұрыс. Сендерде бәрі оңай. Әуел бастан келісіп, пішіп қоясыңдар. Сосын «уверенно» жүресіңдер. Ал біздің кезде ше? Ғашық болған қызыңның қолынан ұстамақ түгілі, көзіне қарауға қысылатынбыз. Біз де гүл сыйладық. Би кештерінде сыртынан бақылап, шығарып салуға батылымыз бармай, алыстан ғана қарап, соңынан еріп жүретінбіз. Соған риза болатынбыз. Кейін ол қызбен тілдесіп, сырластық. Онда да үйлену туралы сөз жоқ. Қазіргілер «Сүйем-күйем» дей береді ғой. Біз «Ұнатамын!» деп қана айтатынбыз. Сыбырлап. Сенің көңілің бар екен деп, ол саған тие ме, тимей ме, ол да белгісіз. Ашып ештеңе демейді. Үзілдіріп, үздіктіріп қояды. Басқосуларда гитарамен ән арнайтынбыз. О-ой, несін айтайын, сондай бір дәурен өтті ғой бізден де! – Ағай терең тыныс алды.
– Ғашығыңызға қосылдыңыз ба, аға?, – дедім, оның сөздері күрсініспен аяқталғанына қарап, мұңды махаббат хикаясы басталар ма екен деп.
– Үйлендік қой. Ол кезде бір қызбен сөйлесесің. Сол қызды аласың. Сендер секілді «как перчатки» ауыстыру деген жоқ. Сондай сұлу болды ғой. Қазір де жаман емес. Үш баламыз бар. Ойлаймын кейде: Әйтеуір әйелім болып, ошағымның отын жағатынын білгенде соңынан салпаңдап жүрмес едім, соншама ессіз ғашық болып, күні-түні ойлап, уайымдап, қызғанып, мұңданып қиналмас едім ғой, – деді өзіне риза кейіпте. Езуіне күлкі толып қалған. Түріне қарасам, иненің жасуындай да жалғандық жоқ. Риясыз айтып отыр. Әңгімесінің әсеріне беріліп кеткені соншалық, бірдеңе деп қостап-түртіп қалсам, ұртындағы масатты мақтанышты төгіп алардай.
Даяршы жаңа ғана алып келген ыстық шайды сімірген сәтімде жарымның жанарындағы жарқылды көріп, осы оқиға есіме түсті. Сол кезде шығарып салуға барған сұлу қыз енді көрікті бикеш бейнесінде жанымда отыр. Біздің айына бір рет, балаларымызды атасы мен әжесіне тастап, ресторанға барып, кешкі ас ішетін отбасылық рәсіміміз бар еді. Кезекті кешкі аста отырған бетіміз – осы. Баяғы таксистің сөзін әйеліме айтып бердім де:
– Мен де несіне әуре-сарсаңға түстім екен? Түнге дейін қыдырып, жатақханаға жаяу қайтып… Соңғы тиыныма дейін саған жұмсап, – дедім.
– Егер «ухаживать» етпесең, мен саған тимеуші едім.
– Мәссаған сөзін қара! Мені емес, сыйлықтарымды жақсы көрдің бе?
– Ойбай! Үйленгеннен кейін сый-сияпат, тарту-таралғы деген азайды ғой. Букетті айтпаймын, бір тал гүлге зәру болып қалдық емес пе?!
Ойынды өзім бастасам да, от тұтатып алмай тұрғанда шоқты тез өшіруім керек. Қайдан ғана анау ағатай еске түсіп, оның сөзі тіліме қайдан ғана оралып еді.
– Жарайды енді, жаным. Гүл де, сыйлық та болады. – «Боладымен» құтылуға үйренгем. Ол да бой үйретіп қалған секілді. Айына бір келетін шағын мейрамымыздың мәні кетпей тұрғанда, сүйіктім сабасына түсті.
Қыз бен жігіт болып жүрген кездегідей емес, бұндай отырыстарымыз көбінесе жедел өтеді. Асығатын мен емес. Асығатын – әйелім. «Балалар іздейді. Жылап қалады. Ұлды емізуім керек» дейді. Балаларды айтқанда бағынбай көр.
Даяршыдан есепшот әкеп беруін сұрадым. Әйелім «Екі контейнер керек» дегенді қосты.
– Оны қайтесің?
– Тамақты жеп тауыса алмадым. Салып алам. Қып-қызыл ақша емес пе?
– Жаным-ау, баяғыда мен қалтасы жұқа студент болғанда ақшаның қып-қызыл екеніне мән де бермеуші ең ғой?
Әйелімнің күлкісі жарқ етті. Мен де қостадым.
– Есіңде ме, екеуіміз түрік дәмханасына барып едік. Сен «Пахлава жегім келіп тұр» деп қиылдың. Менің қалтамда соңғы 5 мың теңгем болған. Содан тарттық сол жаққа. Әлі ұмытқан жоқпын. Қымбат жер болды ғой. Ішке кіріп алған соң, шегіну жоқ. Жайғастық. Төрт-төрт тілімнен екі «порция» пахлава, екі кесе қара шайға қалтамдағыны суырып бергем. Бұл пәлені бірінші рет жеп тұрмыз. Өзі сондай майлы, әрі тым тәтті болады екен. Бір тілімін шетінен кертіп, бір қасық жегенде-ақ жүрегіме тигенін білем. Ысырап болмасын деп, тамақ емес, ақшамды айтам, екі тілімін тауыстым зорға. Сен біреуінің жартысын ғана жеп, «Тойдым, қайтайық!» дедің ғой.
– Есімде, есімде, – деп жымиды әйелім.
– Сол кезде неге «Тойдым, қайтайықтан» кейін, контейнер сұрап, қалған пахлаваны салып алмадың, ә?! Сілекейді шұбыртып, үстелде қала берді ғой сол күйі. Өзім тойғанмен, көзім тоймай қалып еді. Соны ойласам, ішім әлі ашиды. Қайран ақша, қайран тәттілер-ай!
– Есесіне сенің «жмот» емес екеніңе көзім жетті.
– Бұндай жомарттығы құрысын.
Дастарханға ас қайырып, ішкен-жегенімізге есеп айырысып, орынымыздан тұра бергенде әйелім:
– Шайыңды тауысып ішпепсің ғой. Жаманнан жарты аяқ ас қалады, – деді.
– Кім жаман?
– Се-е-ен!
Екеуіміздің де күлкіміз жайдары естілді.
– Қыз күніңде қандай отырыс болса да, қандай дастархан жайылса да, ұялып тамақ жемей, жесең де тауыспай, сызылып отыратынсың. Қазір тәбетің тәуір, – дедім қосағымды қайта қажап.
– Сен бір жағымнан, ұлың бір жағымнан жұлмалағанда маған да күш керек емес пе енді?, – деді ол. Қолындағы пакеті сыңғыр қағып келеді.
Біз рестораннан шыққанда қаланы түн құшағына қысқан екен. Ай жарық. Жылы леп жаздың жұпарын аңқытып тұр. Қол ұстасып, үйге қарай бет алдық.
– Ұлдың қарыны ашып қалған шығар?!, – Әйелім сенсорының экранын сипалап сағатқа қарады.
– Қайта-қайта күңкілдей бердің ғой. Бір уақыт ойыңнан бәрін шығарып, сергісеңші.
– Балалар өсіп, жетілмейінше, маған маза жоқ…
Үйге келсек, тым тырыс. Ата-әжесі жатып қалыпты. Балалар – орындарына жайғасыпты. Мамасының мазасын кетірген қошақаным пыс-пыс етеді. Бұны көріп, әйелімнің көңілі орынына түсті. Менің көңілім…
– Келші, жаным! Қызғаншақ ұлың оянып кетпей тұрғанда…
Дей бергенім сол еді, пыс-пыс тиылып, қыңқылдау басталды. Ұлым «Маа-маа!» деп жылап, кеуде сұрай бастады.
– Өй, әкеңнің…, – артынан тізбек-тізбек боқтық борады. – Кішкене ұйықтай тұрсаң не етеді, ә?! Қызғаншақ неме сол! Жылауық! Басыңа келсін! Сенің де балаң осылай мазаңды ала берсін!, – деп кішкентай «қарсыласыма» қарсы тұра алмай, өкпелеп, ренжіп, бұрқылдап болконға шығып кеттім. Темекімді тұтатып, түнгі қаланың төбесінен төніп тұрмын. Мамасын тез босата қоятын балам бар ма? Ал маған ертең ерте тұру керек…
