Бір өлең – бір әлем
(элегия)
Дос дейтіндей дос жоқ-ау менде бүгін,
Сыр айтар ем қалмапты ешбірі де.
Өмір маған ұсынад семген гүлін,
Әлде уақыт өткен соң ескірді ме?
Осыншама ғұмыры қысқа ме еді,
Махаббатпен өсірген өмір-гүлдің.
Қауызындай бүр жарған ішкі әлемі,
Таңырқатты.
Тылсымға көңіл бөлдім.
Жұмбақ әлем екен ғой гүл – дейтұғын,
Ішке тартып, демін ол күрсінеді.
Мұң шалған қабағын емдейтұғын,
Жұлмаңдаршы кірпігін тіксінеді.
«Аяушылық танытпай адамдарың,
Сағағымды қиып ылғи қинайды.
Жасаған боп пенделік амалдарын,
Жұлып алып бір-біріне сыйлайды»
