Бұрынғы биіктіктен,
Бүгінге иық тіктеп,
Бүршігін атады өскін.
Қуарған қиранды өмір,
Көктеген иран көңіл,
Қаншама қапа кештің!?
Жел жұлып жапырағын,
Тоздырып топырағын,
Тамырын қиғанда оның,
Табиғат қасарысып,
Түлетіп жас арысын,
Тірнектеп құйған нәрін.
Үміттің сынығына,
Ұқсайды тұғылы да.
Салар ма сұңқар ұя?!
Жалданса қу қарағай
Жанданар жыл жаңалай
Өмірлік симфония.
Шектеулі тіршілікте
Шығады гүл шірікке.
Шырқаудан қарама өктем.
Жан беріп, жан алысып,
Жансыз да жаңарысып,
Жалғасар жаңа көктем.
Айбек ОРАЛХАН.
