* * *
Тарыққанда табынарым – өлеңім,
Жабыққанда жалынарым – өлеңім.
Барлығы да өлеңімде сақтаулы –
Ақын болып нені айттым мен, не дедім.
Жүрегіме сүйенемін күй білген,
Жыры арқылы жұрт көңілін идірген.
Ең алдымен сүйдім адамдарды мен,
Анам көріп, әкем көріп сүйдім мен.
Сол өмірдің дегендерін құп алдым,
Әрқашанда көктем алдым, нұр алдым.
Жақсы көрдім қатар жүрген достарды,
Табысына, шабысына қуандым.
Көңілім деп ұқтым гүлді, көгалды,
Өрге бастар өмірімнің жол алды.
Мен жамандық істегем жоқ ешкімге,
Қолдан келген жақсылығымды ел алды.
Көктемдегі көк өзендей тасимын,
Жалғыз ауыз жаман сөзден жасимын.
Қатты сөзге барғаным жоқ ешкіммен,
Тәтті сөзге жебеушім деп бас идім.
Бірін-бірі сүйеп тұр ғой ормандар,
Өсиетсіз, қасиетсіз болмаңдар.
Ей, адамдар, бір-біріңді қолдаңдар,
Ей, адамдар, бір-біріңді қорғаңдар.
* * *
Азайып бара жатыр біздің бұлақ,
Көзіне қарағышпыз қыздың бірақ.
Көктем келсе, жолында жазға соқпай,
Өтіп бара жатады күз зымырап.
Күз кетеді, соңынан қыс келеді,
Қабақ шытып ызалы тістенеді.
Сыбағасы бардай-ақ өзі жейтін
Кірген үйдің бәріне түстенеді.
Өрден сайға өрекпіп желмен ұштың,
Саған аяп қол ұшын бермеді ешкім.
Үстіңе тон, аяққа етік киіп,
Қызметінде жүресің сен де қыстың.
Ешкім көмек бермейді құр жатқанға,
Ат болдырып, қалады бір жақта арба.
Денең сергіп, қарайсың көңілің өсіп,
Дүниені көктем кеп нұр жапқанда.
Қартайған соң көп күнің жеке өтеді,
Қиялға да берілме өте, тегі.
Сол көктемге, бауырым, аман жетсең,
Ар жағын жаз жетелеп әкетеді…
Ана
Құлайын деп бара жатам құлдырап,
Көңілім жүдеп, көзім алды бұлдырап,
Сол кезде бір ән естимін жақыннан,
Аққан бұлақ секілденген сылдырап.
Есім жиып, өз бойымды тік ұстап,
Тіршіліктің әуенімен тыныстап,
Сергимін де, сезім гүлін құлпыртам,
Кел дегендей болады бір күміс бақ.
Сөндім-ау деп, өлдім-ау деп ышқынып,
Қалған кезде бойымдағы күш бұғып,
Сөнбейсің деп дауыстайды анашым,
Мен орнымнан жығыламын үш тұрып.
Ойнап шығам содан кейін құрақтай,
Жарқылдаймын жүрегімді жылатпай,
Мүмкін, ана махаббаты шығар бұл,
Мені сүйеп келе жатқан құлатпай.
Ғашық жүрек
Алқынғандай, талпынғандай боласың,
Шарқ ұрғандай бүкіл қазақ даласын.
Көкірегіме менің сыймай барасың,
Ғашық жүрек, қайда апарып соғасың!
Дегбіріңді тауысқандай боласың,
Жазың күзге ауысқандай боласың.
Күз жапырақтай қалтырайсың, тоңасың,
Ғашық жүрек, қайда апарып соғасың?
Көрген жандай арманыңның моласын,
Күрсінесің, ауыр ойға шомасың.
Жабырқайсың, жауың таптап кеткендей,
Ғашық жүрек, қайда апарып соғасың?
Назырқанып тірлігіңнің бағасын,
Келер күннен бір сүйеніш табасың.
Бейтаныс бір терезені қағасың,
Ғашық жүрек, қайда апарып соғасың?
Күздің желі жапырағыңды тонасын,
Сонда да сен бақытыңды табасың.
Жете алмайтын арманыңа жет дейсің,
Ғашық жүрек, қайда апарып соғасың?
* * *
Танысқанда сен он бес-ақ жаста едiң,
Мен де сонда өзгеше едiм, басқа едiм.
Тұрдың үнсiз дәл алдымда мөлдiреп,
Мөлдiр көзден үзiлiп түскен жас па едiң?
Сұлу едiң, көрiктi едiң, ұяң ең,
Көңiлдегi қырды кезген қиял ең.
Сол бiр үнсiз жанарыңа, жан сәулем,
Тiрлiгiмдi, нұр күнiмдi қияр ем.
Мен қорықтым, бақытымнан қорықтым,
Көрiнсе де қарсы алдымнан болып Күн.
Бақыт деген сен екенсiң, жас құрбы,
Көкте емес, жерде саған жолықтым.
Өз-өзiмнен дiрiлдедiм, сенбедiм,
Менi оятқан тәттi ұйқымнан сен бе едiң?!
Неге ояттың, неге ояттың тым ерте,
Қызық едi түсiмдегi көргенiм.
Қызық едi менiң ұшқыр қиялым,
Көкiрегiмде тасушы едi күй ағын.
Бұл сезiмдi жазу үшiн, достарым,
Жүрек керек, керегi жоқ сияның.
О, махаббат, жауып тұрған қар ма едiң,
Бақытты едiм, бiрақ саған жарлы едiм.
О, махаббат, жаңбыр ма едiң көктемгi,
Көрiктi едiң, көркем едiң, әрлi едiң.
Сол қалпыңда жүрегiмде тұрсың сен,
Көкiрегiмнен дем боп шықтың, күрсiнсем.
Көздерiмнен жас боп шықтың, жыласам,
Соны бiрақ бiр түсiнбей жүрсiң сен.
* * *
Сүйедi екем, сүйедi екем сенi мен,
Артық көрiп көктеменiң лебiнен.
Сен туралы жырлайды екен құс бiткен,
Махаббаты алып ұшып көгiмен.
Жеңiл ғана сенiң аяқ басқаның,
Ұқсамайды жүрiсiне басқаның.
Сенiң жайлап үн шығармай күлгенiң
Ұқсамайды күлкiсiне басқаның.
Сенiң көзiң қара да емес, көк те емес,
Ол бiр ғажап жарқыраған отты елес.
Сенсiз жерде жыр туындап кеудемде,
Сенсiз жерде қызыл гүл де көктемес.
Сен өзiңсiң, сен сезiмсiң мендегi
Күмбiрлетiп жiберетiн кеуденi.
Домбыраның құлақ күйiн келтiрiп,
Шертпегенiң, тартпағаның жөн бе едi.
Көп жүрiппiз, жетер жол да аз қапты,
Баяғыдай құлпыртыпты жаз бақты.
Үнсiз ғана қоштасып ек екеуiмiз,
Үнсiз қайта табысуға жазбапты.
* * *
Сен кiшкентай қыз едiң, жас бала едiң,
Мен ол кезде құз едiм, асқақ едiм.
Көңiл бөлiп бiр рет қарамадым,
Жүрегiмнiң нұры деп санамадым.
Бiлмеппiн мен сорымнан бала күнгi
Ұзақ-ұзақ соңыңнан қарарымды.
Жиырма жасым құйындап қайта келсе,
Сен сырыңды сыбырлап айта берсең,
Болар едiм мен бұдан бақыттырақ,
Қатал, қатал, қайтейiн, уақыт бiрақ.
* * *
Жаздың түнi барқыт едi әдемi,
Ашық едi бүкiл аспан әлемi.
Ай сәулесi түсiп тұрды жүзiңе,
Қабағыңда сәл көлеңке бар едi.
Түн ақ сүтке малып алып қанатын,
Анда-санда жұлдыз ғана ағатын.
Ай сәулесi арасынан теректiң
Екеуiмiздi оңай тауып алатын.
Келер күндi аңдасамшы, бақсамшы,
Со бiр кезде келер таң боп атсамшы.
Қабағыңда бар едi бiр көлеңке,
Жанарыңда бар едi бiр ақ тамшы.
Сол көлеңке қалып қапты жас талда,
Сол сұлу Ай тұр әлi анау аспанда.
Сол ақ тамшы ерiп жерге түсiптi,
Басқа үй саған өз есiгiн ашқанда!
* * *
Мен неге екеу емеспiн,
Жүрегiм неге бiреу-ақ.
Өзiңдi ойлап мен өстiм,
Өзiңдi, сәулем, сүйем-ақ,
Жүрегiм, әттең, бiреу-ақ.
Ырысым, әлде сорым ба,
Ертерек өзiм гүлдедiм.
Қара көз қыздың қолында
Бақытым менiң тұр дедiм,
Ертерек, әттең, гүлдедiм.
Абайсыз бiр күн жолықтың,
Алаңсыз, бейқам жүр едiм,
Қуандым, әрi қорықтым,
Дiр ете қалды жүрегiм,
Алаңсыз, бейқам жүр едiм.
Жүрегiм неге бiреу-ақ,
Мен неге екеу болмадым.
Өзiңдi, жарым, сүйем-ақ,
Қолыма бiрақ қонбадың,
Мен неге екеу болмадым?
* * *
Салқын-ау тау бауыры күзгi уақта,
Күтпейдi Айдың нұры бiздi бақта.
Бас иiп бата сұрап бара алмаймыз
Алатау секiлденген iзгi қартқа.
Жан сәулем, ынжықтықты кешесiң бе,
Көз жасым тұр бақыттың кесесiнде.
Екеуiмiз қол ұстасып бала кезде
Жүрiп ек Алматының көшесiнде.
Әрдайым көрiп сенi тек гүлдейiн,
Құл болып бақытыма өттiм дейiн.
Сол күнi адастырмай ап жүрiп ең,
Бiрақ та адастырып кеттiң кейiн.
Тұрды ғой от сезiмдер жанарда көп,
Имендiк бiреу байқап қалар ма деп.
Мен саған айтарымды айта алмадым,
Қорықтым өкпелетiп алам ба деп.
Үндеме дедiң ғой сен, үндемейiн,
Тас қылып бекiтейiн жыр көмейiн.
Жетектеп неге кете бермедiң сен
Осынау, дәл осынау күнге дейiн?!
* * *
Кездесемiз, жүздесемiз бiз дәйiм,
Кәдiмгi жас жiгiт пенен қыздайын.
Махаббат боп сен тұра бер, сәулешiм,
Адалдықтың мен де жолын бұзбайын.
Кездесемiз, сөйлесемiз күлiсiп,
Көзiмiзден от ұшқындар бiр ұшып.
Артық сөзге екеуiмiз де баспаймыз,
Кеткен жандай баяғыдан туысып.
Екеуiмiзде ыстық сезiм бар ондай,
Жылдар бойы iздеп жүрген таба алмай.
Сен де күлiп қарсы келе жатасың
Бақытыңа тура тартқан адамдай.
Сен қарайсың жанарменен сабырлы,
Алақанда әлдилейсiң жанымды.
Кездескенде қайғы да естен шығады,
Кездескенде сәби болам кәдiмгi.
Күннiң өзiн күлдiремiз екеулеп,
Нұрлы таңның бақшасына мекендеп.
Қоштасқанда зәрем ұшып қорқамын,
Ендi қайтып көрмей қалам ба екен деп.
* * *
Бiр-бiрiмiздi ұмытып жүрдiк талай жыл,
Ұмытып жүрдiк, үмiтсiз жүрдiк қалай бұл?
Бiр-бiрiмiздiң кеудемiзге еккен көктемде
Солмапты сонау өзiңдей нәзiк арай гүл.
Сонау бiр кезде жүректер бiрге соғатын,
Жолыға қалсаң, кеудеме күлкi толатын.
Жылдарым маған әкенiң атын сыйлады,
Жылдарың саған сыйлады, сәулем, ана атын.
Шек те жоқ шығар, өшу де жоқ-ау арманға,
Кеудеде жүрек, лапылдап тұрған жан барда.
Баяғы бала күндерiм еске түседi,
Бiр-бiрiмiзге қызыға қарап қалғанда.
Шек те жоқ шығар, өшу де жоқ-ау арманға,
Кеудеде жүрек, лапылдап тұрған жан барда.
Әттең-ай, әттең, қызғанады ғой екi адам
Бiр-бiрiмiзге қызыға қарап қалғанда.
* * *
Мен сенi жақсы көрдiм бала күннен,
Сауықта көзiмдi алмай қарадым мен.
Сен үшiн, бiр сен үшiн ақын болып
Көрiнсем дедiм жомарт талабыммен.
Бұл күнде перiште аз, пенделер көп,
Жүредi әшейiн құр ербелеңдеп.
Жиналып өңкей бала ойнағанда
Мен ерте барушы едiм сен келер деп.
Ол кезде кiм үйретсiн маған жөндi,
Әйтеуiр, жүрегiмдi талап жеңдi.
Ойнасақ «көршi-көршi», ұнатушы ем
Сен үшiн «ханымыздан» таяқ жеудi.
Тосушы ем жотамды оның дүресiне,
Қалдырып әндi сенiң үлесiңе.
Ойласам, дайындалып жүрiппiн ғой
Со күнде-ақ махаббаттың күресiне.
Тұратын жанарыңнан шуақ тамып,
Таң ата тарқаушы едiк бiр-ақ барып.
«Сүйемiн» деген сөздi айта алмаппын,
Айтсам тек өртенетiн сияқтанып.
Келесiң бiр күн емес, мың күнiмде,
Орайсың жан отына жырды мүлде.
Сол отты өшiрдiм деп ойлаушы едiм,
Бiлмеппiн өшпейтiнiн тiрлiгiмде!
