Сегіз жол
Көктей өткен, Жаһан, сені
Көк Түркінің көзі боп –
Қазақ деген – Ақан сері.
Өлеңі – бар. Өзі – жоқ.
Ертеңгі күн елес әлі.
Бұлдырап тұр шашып от.
Қазақ деген – Кенесары.
Денесі – бар. Басы – жоқ…
Өмір деген – күнді айналу
Дірілдерін,
Гүрілдерін,
Құлақ түріп, тыңдай қалып –
Бүгін менің,
Жұмыр Жерім
Бара жатыр Күнді айналып.
Күн дегенде –
Дүрбелең де
Жүріп жатыр майдан әлі.
Күймелер де,
Мінбелер де,
Түрмелер де
Жермен бірге айналады.
Керуен күнде –
Серуен бірге.
Тән Рухқа суарулы.
Елмен бірге, Жермен бірге,
Мен де айналам Күн Аруды.
Күнді айналу –
Мұңды ойлану,
Көз жастағы көліңменен.
Өмір деген –
Күнді айналу!
Күлге айналу –
Өлім деген!
Алтынға аптап асығыңды,
Босап бір сәт мұңды ойлардан –
Қарсы ал Жаңа Ғасырыңды,
Алаш-Анам,Күнді айналған,
Тектілері – гүлге айналған,
Тексіздері – күлге айналған…
Қасқырдың монологы
Жек көрем итті!
Алысып жүрем,
Шабысып жүрем!
Қағынып…
Сайын даланың тағысымын – мен,
Не деген ғажап – тағылық!
Шауып түсемін!
Күш ағысымды сыйғыза алмай ішіме.
Адамның алмас пышағы сынды
Ырзамын азу тісіме!
Қасқыр – бабалар!
Бар ұлыстардың
Мазасын алып манадан –
Иттермен болған қанды ұрыстардың
Иісін сезем даладан.
Қаңқу сөз жүрек кегін үрлейді
Қорлық – қарғысқа барабар.
Бізбенен иттің тегі бір дейді…
Рас па қасқыр – бабалар?!
Өлексе үшін жұлысқан болсақ,
Өмірі бітпей кегіміз,
Иттермен бірге туысқан болсақ,
Не болды – ата тегіміз?!
Ала төбеттің астында қалар
Күн туғаны ма ақыры…
Неге үндемейсіңдер, қасқыр – бабалар,
Қағынып кеткен жатыры?!
Неге үндемейсіңдер?
Ұрлық түн еді:
Жатқаным мынау – жау іші.
Аспанның астын дүрліктіреді
Үрген иттердің дауысы…
Дала философиясы
Дала десең жарқ етер –
Даңқым! – деген бір өлең.
Дала десен жарқ етер –
Халқым! – деген бір өлең.
Мархабатым шығар-ау Махамбеттің туғаны.
Ер ұлдарым болмаса –
Ез екем деп жүрер ем!
Дала десең жарқ етер –
Сұлулық! – деген бір өлең.
Дала десең жарқ етер –
Ұлылық! – деген бір өлең.
Арман шығар даламда Абайымның туғаны.
Абайларым болмаса –
Ақымақпын! – деп жүрер ем…
Тарих Стадионы – Дала! Тәні – қан-жоса!
Жалт қарады Ұлына ол көгін тұман торласа.
Батырлары болмаса – қорқақ бүкіл адамзат.
Ақымақ бүкіл адамзат – Ақындары болмаса!
Қараорман
Тасын жарып, мұз құрсанған шыңдардың,
Қара жерде қарағай боп бүр жардым.
Жазда – аптап, қыста – аязды көзге ілмей,
Жар басында жап-жасыл боп тұрғанмын.
Текті жұрттың –
Әрі – ұлы, әрі – ірі,
Топырақта жатады ылғи тамыры.
Мен Алтайдан алты ағаш боп шығып ем,
Алты Алашқа айналдырған – Тәңірі.
Құдай мені Түрік қылды құты – ұлы,
Жаным – сонда, тән де – соның тұқылы.
Мен – Алтайдан Ақсораңға кеп түскен,
Қарағайлы Қараорманның тұқымы.
Маңғаз Мағжан,
Өр Қасым да сол жұрттан,
Сорғалаған көз жасым да сол жұрттан.
Қара басты тәрк қылып қашанда,
Қараорман деп зарлайтыным – сондықтан.
Жан сіміріп жасыл жұрттың жарығын,
Жастайымнан уызыма жарыдым.
Қараорманым Хаққа қарап күңіренсе,
Қақсайды, Алла-ай, алпыс екі тамырым…
